Jubileusz działalności DKK w Filii Nr 1

„15 lat zaczytania w DKK w Sokółce”

W „Małych zbrodniach małżeńskich”  Éric-Emmanuel Schmitt stwierdza: „Nie jest rozsądnie długo kochać, kochać bez przerwy to czyste szaleństwo”. Jeśli przenieść tę myśl na niwę czytelniczą – tu, w Sokółce jesteśmy szaleńcami z tradycją, bo już 15 lat działając w Dyskusyjnym Klubie Książki, wciąż kochamy książki miłością nieprzejednaną. Kochamy, gdy czytamy te piękne, zapadające w serca, odpowiadające naszym gustom czytelniczym. Kochamy, gdy czytamy lub „rzucamy w kąt” teksty „dziwaczne, nieciekawe, drętwe”. To nie zraża, a tylko wzmaga chęć poszukiwania kolejnych wydawniczych miłości – o co w sokólskim DKK walczymy dzielnie!

Już 15 lat popełniamy schmittowskie czyste szaleństwo czytelnicze: najpierw czytamy książkę, by potem spotkać drugiego człowieka i z nim o tym czytaniu „pogadać”. W czytelni biblioteki, na trawie w parku, na gościnnej działce kolejnej z członkiń DKK. Przygotowujemy skromną strawę dla ciała, usadawiamy się wygodnie i zaczyna się wrzenie! Ile osób – tyle zaczytań….wyczytań książki! Zdania różne, emocje w pełnej gamie i pasja, fascynująca pasja!

Tak było w czasie naszego spotkania jubileuszowego. 5 lipca 2021 postanowiłyśmy uczcić te wszystkie lata działalności DKK  wydarzeniem plenerowym, a za punkt wyjścia uczyniłyśmy dyskusję wokół  książki Erica-Emmanuela Schmitta „Dziennik utraconej miłości”. Trochę prowokacyjnie, ale przemijanie samo przychodzi na myśl, gdy podsumowuje się jakiś odcinek czasu, który jest już za nami – tyle przeczytanych i omówionych książek, tylu czytelników, których nie ma już wśród nas, z różnych przyczyn…  

E.-E. Schmitt pisze o swej zmarłej matce: „Gdzie ona jest? Pod ziemią? W niebie? Jej prawdziwym schronieniem będzie moja pamięć”. To piękne słowa, które możemy i my, członkowie DKK powtórzyć za autorem, wspominając nieobecnych już w naszym gronie. Nieobecnych, ich twarze, ich gusta czytelnicze, ich wypowiedzi pełne miłości do książek i niezadowolenia, gdy pisarz tym razem zawodzi oczekiwania. To ta pasja – fascynująca pasja czytania! 

Wyraziła się ona w czasie tego spotkania poprzez wypowiedzi na temat treści „Dziennika utraconej miłości”. „Piękna!” „Co to jest?!” „Nie przebrnęłam!” „Przeczytam jeszcze raz!” Takie komentarze to nie tylko opinie o czytanej książce. W czasie rozmowy okazało się, że to także odbiór dyktowany pełnym wachlarzem emocji, jakich w naszym życiu doświadczaliśmy w relacji dziecko-matka. Zrozumieć ogromne przywiązanie autora do matki lub odrzucić taką możliwość, uznając ją za absurd (co w komentarzach czytelniczek przewinęło się także) można głównie dzięki własnym doświadczeniom w tym względzie… Dojrzewać od utraty do nowego życia z pustką po kimś?  – każdy przez to przejdzie, ale niepowtarzalną, swoją drogą. Jeśli ma w sobie wiele podobnych emocji, co autor – ta książka będzie mu wsparciem, przyjacielem, zbiorem myśli, które pozwolą oswoić nową sytuację; pozwolą myśleć o kimś nieobecnym, że: „chociaż nie żyje, nie jest śmiertelna/y. Mieszka we mnie…” (s. 237)
Tych, którym tak opisane przeżycia po stracie nie są bliskie, ta książka prowokuje do poszukiwania własnych sposobów na wyrażanie bólu, gniewu, niepokoju. 

Czyli nikt nie pozostanie obojętny wobec „Dziennika utraconej miłości”. On zmusi każdego do polaryzacji swojej postawy wobec tematu śmierci kogoś, kogo kochamy, czasem nawet wręcz miłością bałwochwalczą. Książka rozbudziła emocje, dyskusję , a to wyraziło się w ocenie tego dzieła. Uczestniczki oceniły ją bardzo rozbieżnie: od piątki do trójki. 

Wówczas pojawiła się także refleksja, ilu książkom przez 15 lat trwania DKK wystawiono noty... Lepsze, gorsze… Zawsze jednak dyktowane sercem i wiarą w swój indywidualny gust czytelniczy, co nieustannie jest wzajemnie szanowane i rozumiane. Wartkie dyskusje, pełne emocji zawsze kończą się wspólną kawą i ciasteczkiem, co łagodzi wszelkie spory i daje początek snuciu nowych planów czytelniczych. Zawsze z niecierpliwością czekamy na kolejne spotkanie, bo oto przed nami leży nowy tytuł, który będziemy omawiać już niebawem. 

Jubileuszowe spotkanie nie zakończyło się tylko na tym. Otóż członkinie Dyskusyjnego Klubu Książki zostały uhonorowane dyplomami oraz drobnymi upominkami książkowymi, przez które pragnęliśmy uczcić ten wyjątkowy dla nas dzień.  Niecierpliwie czekamy na kolejne 15 lat i te wszystkie książki, jakie jeszcze przeczytamy!